شاه ‎فقیرالله مشهور به آفَرینِ لاهوری (۱۰۷۰-۱۱۵۴ق)، شاعر شیعه و فارسی سرای پنجاب است. او در لاهور زاده شد و ظاهراً به خاندانی شیعی از قبیله گُجر متعلق بود. در سالهای نوجوانی پس از آموختن مطالب متداول دوران خویش، به شعر فارسی علاقه بسیار یافت و از سروده‎های شاعران بزرگ این زبان بسیار حفظ کرد. بعدها به تدریس مثنوی مولوی پرداخت.آفرین با مأموران محلی مغولان که بر هندوستان حکمرانی می‌کردند، آشنایی و معاشرت داشت و از امکان تأمین زندگی مرفه برخوردار بود، اما از رفاه پرهیز جست و زندگی ساده‌ای را برگزید. وی طبعی صوفیانه داشت، اما به هیچ یک از سلسله‎های صوفیان متعلق نبود.شعر او پر از احساسات عارفانه است. او از پیامبر اسلام (ص) و ائمّه اطهار (ع) و شهدای کربلا با احترام و شیفتگی بسیار سخن گفته است.شعر او از عیوب عَروضی خالی نیست. اما مضامین و اندیشه‎های تازه، فراوان دارد.